آژير نشست روی موج هوا

زرد تا قرمز

رنگين کمانی بود از وحشت

 خمپاره خمپاره--

خاکريز به خاکريز

خانه به خانه

--ويرانی به ويرانی

جنگ سرفراز رسيد

و گل ها به استقبال زمستانِ غمگين شتافتند

و باختند نبض تندشان را

به سکوتی که نمی دانستند

--نمی دانستيم--

از خلاءِ کدام سياهچاله انباشته است

برادرم

فردا روز که نوبت به من برسد

قراری می گذاريم

در دو راهیِ انتخاب

من از بيست و چند چهار فصل نديده ی تو می گويم

تو هم رازِ سياهچاله را افشا کن

 

پروانه

9 خرداد 1389

زن بودن

اگر درخت بودم

خودم را از ریشه‌هایم در می‌آوردم

.زیر پنجره‌ات

!من یک زنم

چشم انتظار تو می‌مانم

.زیر پنجره

ايلا کيوک آهو

ترجمه ی محسن عمادی

بگو ماهِ آرام

ريسمانت را

به شاخه ی تردِ کدام ستاره آويختی

که شرق تا غرب را

بی افتادنی

تاب می خوری

 

پروانه

6 خرداد 1389

ببين چه طور خاک

فرزندان برباليده اش را

.به کام می کشد

پرنده ی مهاجر

اين آسمان آن جا چه رنگ بود

که با سلام و صلوات

هدايت کرد تو را

به کيسه ای و چسبی

و نفس هايی خسته

.که قدم های نهايی را بر داشتند

آخر چرا وطن تو را تف کرد

تا ريشه ات را

در خاکی که خاکِ تو نيست

آب دهی

و برگ های زرد ات را

.چرک نويسِ شاعرانِ غربت کنی

اين وطن

سَرِ سازگاری ندارد

که نه تو

رويشِ سبز تمام آزادی را

بالا می آورد

در سرزمين هايی که غروبش

...خورشيدِ ديگری دارد

 

پروانه

4 خرداد 1389

به ياد منصور خاکسار

دستان تو

پيچکِ رقصان

که ريشه در قلب تو دارند

و در امتداد قامت من

بالا می روند

 

پروانه

3 خرداد 1389

حرفی به من بزن

آيا کسی که مهربانی يک جسم زنده را به تو می بخشد

جز درک حس زنده بودن از تو چه می خواهد؟

حرفی به من بزن

من در پناه پنجره ام

با آفتاب رابطه دارم

فروغ فرخزاد

پنجره

پا را 

که روی پله های زمان می گذاری

سُر می خوری به دالانی که

هر پله اش خراب می شود

بر ويرانه ی پله ی قبلی

اين طور می بازيم
در زمين حريف
در بازی رفتی که
بازگشتی ندارد

 

 

پروانه

28 ارديبهشت 1389

گلی خود رو

در باغی هرس نشده

رويایِ ساليانِ سال

گلزار و عسل می بينم

پروانه

26 ارديبهشت 1389

من و پسرم

پسرکم

اين همه تفنگ

با کاغذهای دفترم نساز

کتاب هايم همه

پشت کتاب خانه

سنگر گرفته اند

 

پروانه

24 ارديبهشت 1389

 

پسر جان

اين همه تير

با تفنگ کاغذی

شليک نکن

جوهر خودنويسم

رنگ می بازد

 

پروانه

24 ارديبهشت 1389

از تبار کدام ستاره ای

که اين طور نور می پاشی

بر دفتر شعرم

طالع آسمان را

رقم می زنی

قلبم را پر می کنی

از اميدهای با باد رفته

راه نشان می دهی

سُر خوران

به انتهای آسمان

آن جا که

قاعده ها ديگراند و

با منِ کژ راه

بهتر می خوانند

از کدام کهکشان می تراوی

که اصلِ مرا خوب می دانی

و داستان هايی را ورق می زنی

از جنس خيالِ من

از روياهای بی مرز و بی نشان

نام قبيله ات را که بگويی

شايد که موطنی بيايم

شايد که نفسی آرام گيرم

 

پروانه

23 ارديبهشت 1389

من از سلاله ی درختانم

تنفس هوای مانده ملولم می کند

پرنده ای که مرده بود به من پند داد که پرواز را به خاطر بسپارم

فروغ فرخزاد

تنها صداست که می ماند

مرا تبار خونی گل ها به زيستن متعهد کرده است

تبار خونی گل ها، می دانيد؟

فروغ فرخزاد

تنها صداست که می ماند

 

بعضی سنگ ها

چه عاقبتی می يابند

خوشا به حال تو

ديوار کورِ بلندی های اوين

چه هم نشينانی

چه حشر و نشر و نشانی

عاقبت به خير شدی برادر

پروانه

16 فروردين 1389

می توانم سال ها

به تو نگويم و

همين طور

تا ته خط
دوست ات بدارم

چشم در چشم ات

با صورتی از سنگ 

-- بسته و سخت--
بنشينم

و در خفا 

به اشاره ای

در خود

فرو بريزم

هزار پاره ای، سی مرغی--

پريشان و بال زنان

در پی آن يکی مرغِ گم شده

--که توباشی

 

پروانه

20 ارديبهشت 1389

به افق بگو

شوخی بس است

خورشيد را

از درزِ دامن ات

بيرون آر

 

پروانه

20 ارديبهشت 1389

به رنگ ها بگو

فراموشم کنند

به رودخانه ها و درياها

به گل اطلسی ايوان

به چشمان مادر

و باران

که من

می بارم

و زندگی را

در تو

نشاء می کنم

...شاليزارِِ هزار رنگِ من

 

پروانه

17 ارديبهشت 1389

مرا راهنما باش

با کلماتت به آفتاب

اين جا سرد است
 روماتيسم رطوبت عود کرده

بوی نا می آيد
و پنجره ای نيست به حجم هوا

چيزی که کم است

واژه های توست

که به آفتاب می رسد

از پس ديوارهای نابينا

 

پروانه

16 ارديبهشت 1389

برای تمام آن ها که هنوز برنگشته اند

بی مشقت نيست

،بودن

.شدن

ماه هم

در اردوگاهِ کارِ اجباری

شب تا صبح

.بيداری می کشد

 

پروانه

14 ارديبهشت 1389

باد مگر تو را نوشيده

اين طور سرکش

!بد مستی می کند

 

پروانه

14 ارديبهشت 1389

رنگ ها را

کنار هم می چينی

من که بی رنگم

جا می مانم

 

پروانه

14 ارديبهشت 1389

از چه ساکت نشسته ايد

داريد در خفا

زندگی ام را می نويسيد

!کتاب های لال

 

پروانه

12 ارديبهشت 1389

باران

از چه غريبی می کنی

بفرما، در باز است

بيا داخل و غرق مان کن

من و ميز و کاغذ و قلم

آماده ی شهادتيم

 

پروانه

11 ارديبهشت 1389