Saturday, December 14, 2013




با من سخن بگو ای يار
ای ماهتاب
ای که در خزانه ی انگشتانت
هزار طرح و نقش خوابيده
و گره گره سرنوشت مرا می بافی
ای که خورشيد
با طلوع چشمان تو می رويد.


با من سخن بگو
ای ترانه
ای دير رسيده و نو يافته
ای قديم و اول و اولی
که مادر تمام سرودهای من شده ای
و در پرواز جانم
دو بال اصيل نامرئی.

با من بگو
که چنان تشنه ی نيوشيدنم
که جانم
هر آن است
خانه اش را
به سوی سرزمين های تو
فراموش کند...

Saturday, December 07, 2013

برای يک دوست




دستانی گرم
در سرمای دوران
و صدايی که نجوا می کند:
                                 هستم.
بودنی اصيل
از جنس خاک... آتش
و زايش ترانه هايی
از ظرافت نوک انگشتان
                             که از رازها می گويند:
                                                       از ازل
                                                       تا به ديرهنگامِ ابد،
                                                                              از عشق به آينه ها
                                                                                 و از پيوند ديرين مان؛
                                                                                                          از دوستی و سکوت.
ما
روزی، يکی بوديم
که امروز
اين چنين آشناييم...


برای بزرگی دل يک انسان
برای يک دوست

Thursday, November 28, 2013

قطعه ای از برای "تو" ها



و شاعری بود که می گفت:
نه روشنايی
نه تاريکی
فقط راز، راز، راز

براى تو مى نويسم، تو كه غروبی. نه واضح و عريانى نه تار. غروب رازست، نه روشنايى ست و نه تاريكى، هيچ قطعيتى در آن نيست. غروب شايد شعر است، مى بينى اش، مى خوانى اش، ادراكى از آن دارى، از آن گونه ادراك كه بيانش غير ممكن است. دركش مى كنى و در كلمات نمى يابيش، حس اش مى كنى و نمى توانى لمسش كنى، يا شايد شناختنش همين ادراكات گنگ باشد، و شايد ذاتش همين نامفهومى هايى ست كه به گونه ى خود مفهوم اند. شعر، غروب است و غروب تويی...
از مجموعه ی نامه های منتشر نشده ی "برای تو ها" - سوم

Tuesday, May 14, 2013

نامه به يک دوست




گفته بودی برايت بنويسم
از که ؟ از کجا ؟
اين که باد رويای سرزمينم را ربوده؟
يا که دختر تمام هوس ها
ديگر به باد شو نمی کند؟
نمی دانم می دانی؟
ديگر در آبادی ما
کسی خواب نمی بيند
و اسب ها به جای شيهه
ماری وانا می کشند؟

ای دوست رفته
مرا به سرزمين موعود دعوت کن
آن جا که جايی است برای هيچ کس و همه
بگذار شام آخر را
با هم خواب ببينيم
و از او که صليب می کشد بخواهيم
گناه ما را به گردن خودمان آويزان کند...
می خواهم
سر تا به پا
مسوليت باشم و عشق
تا مرگ از ملاقاتم
شرمنده شود...



Sunday, April 07, 2013





به کلمات سوگند
که ما
در کلام زاده می شويم
می ميريم...
به آن آشيان ِ بی آشيان
که وطن
همان بی وطنی ست...


Sunday, March 24, 2013

سفر





مرا
به سرزمين های دور ببر
به اقيانوسی پير
تشنه
مشتاق...
مرا ببر
به صحرايی حيران
دردمند...
به جهانی و جانی
به اميدهايی
از جنس آب
به ساحلی که
مقصدش درياست
به آرامشی که
مادر
صد توفان است...

 1392
پروانه