با من سخن بگو ای يار

ای ماهتاب

ای که در خزانه ی انگشتانت

هزار طرح و نقش خوابيده

و گره گره سرنوشت مرا می بافی

ای که خورشيد

با طلوع چشمان تو می رويد.

با من سخن بگو

ای ترانه

ای دير رسيده و نو يافته

ای قديم و اول و اولی

که مادر تمام سرودهای من شده ای

و در پرواز جانم

دو بال اصيل نامرئی.

با من بگو

که چنان تشنه ی نيوشيدنم

که جانم

هر آن است

خانه اش را

به سوی سرزمين های تو

فراموش کند...

برای يک دوست

دستانی گرم

در سرمای دوران

و صدايی که نجوا می کند:

                                 هستم.

بودنی اصيل

از جنس خاک... آتش

و زايش ترانه هايی

از ظرافت نوک انگشتان

                             که از رازها می گويند:

                                                       از ازل

                                                       تا به ديرهنگامِ ابد،

                                                                              از عشق به آينه ها

                                                                                 و از پيوند ديرين مان؛

                                                                                                          از دوستی و سکوت.

ما

روزی، يکی بوديم

که امروز

اين چنين آشناييم...

برای بزرگی دل يک انسان

برای يک دوست