با من سخن بگو ای يار

ای ماهتاب

ای که در خزانه ی انگشتانت

هزار طرح و نقش خوابيده

و گره گره سرنوشت مرا می بافی

ای که خورشيد

با طلوع چشمان تو می رويد.

با من سخن بگو

ای ترانه

ای دير رسيده و نو يافته

ای قديم و اول و اولی

که مادر تمام سرودهای من شده ای

و در پرواز جانم

دو بال اصيل نامرئی.

با من بگو

که چنان تشنه ی نيوشيدنم

که جانم

هر آن است

خانه اش را

به سوی سرزمين های تو

فراموش کند...

برای يک دوست

دستانی گرم

در سرمای دوران

و صدايی که نجوا می کند:

                                 هستم.

بودنی اصيل

از جنس خاک... آتش

و زايش ترانه هايی

از ظرافت نوک انگشتان

                             که از رازها می گويند:

                                                       از ازل

                                                       تا به ديرهنگامِ ابد،

                                                                              از عشق به آينه ها

                                                                                 و از پيوند ديرين مان؛

                                                                                                          از دوستی و سکوت.

ما

روزی، يکی بوديم

که امروز

اين چنين آشناييم...

برای بزرگی دل يک انسان

برای يک دوست

قطعه ای از برای "تو" ها

و شاعری بود که می گفت:

نه روشنايی
نه تاريکی
فقط راز، راز، راز

براى تو مى نويسم، تو كه غروبی. نه واضح و عريانى نه تار. غروب رازست، نه روشنايى ست و نه تاريكى، هيچ قطعيتى در آن نيست. غروب شايد شعر است، مى بينى اش، مى خوانى اش، ادراكى از آن دارى، از آن گونه ادراك كه بيانش غير ممكن است. دركش مى كنى و در كلمات نمى يابيش، حس اش مى كنى و نمى توانى لمسش كنى، يا شايد شناختنش همين ادراكات گنگ باشد، و شايد ذاتش همين نامفهومى هايى ست كه به گونه ى خود مفهوم اند. شعر، غروب است و غروب تويی...

از مجموعه ی نامه های منتشر نشده ی "برای تو ها" - سوم

نامه به يک دوست

گفته بودی برايت بنويسم

از که ؟ از کجا ؟

اين که باد رويای سرزمينم را ربوده؟

يا که دختر تمام هوس ها

ديگر به باد شو نمی کند؟

نمی دانم می دانی؟

ديگر در آبادی ما

کسی خواب نمی بيند

و اسب ها به جای شيهه

ماری وانا می کشند؟

ای دوست رفته

مرا به سرزمين موعود دعوت کن

آن جا که جايی است برای هيچ کس و همه

بگذار شام آخر را

با هم خواب ببينيم

و از او که صليب می کشد بخواهيم

گناه ما را به گردن خودمان آويزان کند...

می خواهم

سر تا به پا

مسوليت باشم و عشق

تا مرگ از ملاقاتم

شرمنده شود...

به کلمات سوگند

که ما

در کلام زاده می شويم

می ميريم...

به آن آشيان ِ بی آشيان

که وطن

همان بی وطنی ست...

سفر

مرا

به سرزمين های دور ببر

به اقيانوسی پير

تشنه

مشتاق...

مرا ببر

به صحرايی حيران

دردمند...

به جهانی و جانی

به اميدهايی

از جنس آب

به ساحلی که

مقصدش درياست

به آرامشی که

مادر

صد توفان است...

 1392

پروانه

شعرهايی در شهرگان

شعرهايی در شهرگان

شعرهايی در سه پنج

شعرهايی در نشريه ی الکترونيکی سه پنج

شعر هايی در نشريه ی ادبيات حاضر ايران؛ رندان



شعر هايی در نشريه ی ادبيات حاضر ايران؛
 رندان

تمام شعر ها

کلامی است

که ناتوانم

از گفتن آن



اشعاری در جنگ زمان پاييز 1391

اشعاری در جنگ زمان 

پاييز 1391

گفت و گو با رضا قاسمی درباره ی رمان پروانه ها و امکان ها

گفت و گوی من با رضا قاسمی درباره ی رمان منتشر شده در نت

پروانه ها و امکان ها

شعر های من

از مرگ می آيند

نه از عدم

و مرگ

طولانی ترين

امتداد زندگی

و فراموشی

برادر مرگ است

هر لحظه جاری

که يادم نمی آيد

چه طور

و کی

از بطن مادر

مردم.

برای من

تولدم را

مرگ بگيريد؛

آن سور

بزرگ

از ياد رفته.

بيوگرافی

آوازهای ويتنام

اذان پدر بود

در گوش ما

و کنيه مان

"حيرانی" شد.

ما آب می خورديم

و مين ها رشد می کردند

و سرنوشت زمين را

خدا

با دست های آتل بسته

پشت کتابش

نوشته بود.

پياله پياله

نفت می نوشيديم

به سلامتی مصدق

مست

فشنگ ها را

در خشاب می کرديم

و لقمه ی نشناليزم را

در دهان دنيا

می چپانديم.

و اين يعنی

طعم گس بوسه ای

که پشت ديوار برلين

پير شد

و ندانست آزادی

در مشت های گره خورده

ديگر نفس نمی کشد.

موچين

زنجيره ی سيگار

و دختری که در اينه

نمی شناخت خود را

جهيزيه ی ما بود

برای آينده ی روشن

که فالگير

در فنجان قهوه ی سرزمينم

ديد.

و هيچ کس

مادر نبود

برای خاک ما

او

زخم هاش را

زوزه کشان

در انزوای خويش

ليس می زد.

و ما

بی رحم تر از

شاعرانی که

شعرهاشان

ميآن خاطرات گم شده بود

شبنامه ها را

دود می کرديم.

بايد به آن "فروغ" بگويم

سهم ما از زندگی

بوسه های تلخ تنباکوست

و کتاب هايی که

خود سوزی می کنند

و سازهايی که

روزه ی سکوت گرفته اند....

بهار که می آمد می دانستم

صدای پای توست

که نزديک می شود

          يک، دو، سه

                    چرخ

                              يک، دو، سه

                                        چرخ

 اين والس نو باوه

دارد جوانی من را

چرخ می زند

-         دَوَران جنگ و جنون را -

بيا

تا انتهای ديوانگی

راهی نيست.

شهر

همين کنار

ميان آژير زرد و قرمز

کفنِ کافور پوشيده.

بيا

با همين شماره ها

با سه گام

به راهی می رسيم

که ديرزمانی ست

دور خود می گردد

و انگار

نمی داند...

می خواهم آن قدر

در تو راه بروم 

که تمام جاده ها 

از من بگذرد

تمام خواب ها

و همه ی درياهای دير.

انديشه ی محال را دوست دارم

و تو را

که با اين موی آشفته

حکايت مجنونی

در حقيقتی محال.

درياهای تو

هر کلمه را

تو معنی می کنی

و تمام لغات

"آب" می شوند

و خانه ی من

درياهای تو

از مجموعه ی عاشقانه ها

دوست ات دارم

و پايآن ماجرا

پرنده ای پارچه اي ست

که در آينه

گم می کند خود را

و در خواب

به کوچ زمستانی می رود.

پروانه

9 ارديبهشت 1390

لطفا به اين جا هم سر بزنيد

http://parvanehsattari.blogfa.com

و کلمات

يکی يکی

در دستان من آب می شوند.

کجايی عيسی

اعجاز نيست

حقيقت تلخی ست

که با آن کنار آمده ام.

پروانه

13 دی 1389