ـ گواهی ِ من

بر آن آتشی که

از نوک انگشتان خواب ديده ام بالا گرفت

!ـ باطل

اين جا

شهر تمام شدن است

و تو

دزدکی خواب مرا نفس می کشی

و من

تظاهر می کنم

به شمردن گل های قرمز شالم

که حالا دارند

آهسته

خواب می روند

(.و شايد فراموش می شوند)                                       

انگار تقدير

يکی از روياهای آغازين زمين بود

که اين تن ِ چندپاره

در اين خاک بخوابد

کنار پنجره ای که

.به آن جا باز می شود

هميشه غربت

با اولين اشاره پا می گيرد

و ما که می دانيم

به همين بال زدن های کوچ زمستانی

.دل بسته ايم

ـ گواهی ِ من

...بر آتشی که

!ـ باطل

...ـ گواهی ِ من

!ـ باطل

پروانه

13 مهر 1389