سکوتِ تو
فصل الختامِ بهار است
کلامت
نويدِ قاطعِ روشنايی
آلاله ای هستم
پابندِ گلدانی تنگ، بسته
کلامت آبِ حيات است
و هر نگاه
پرتو خورشيد
نُضجِ ريشه هايم
سخن که می گويی با من
اسيرِ مسرورِ عالم می شوم
پروانه
28 اسفند 1388
skip to main |
skip to sidebar
نوشته های روزانه، شعر و داستان
About Me
Blog Archive
-
▼
2010
(107)
-
▼
March
(20)
- پنجره را که می بندیچه فايده از پنجره امکه رو به ...
- باران اشک توست که بر گونه هايم می نشيند تو که مر...
- تو بودیکنار دريا قدم می زدیو مرغان دريايی از آبی چ...
- هر ضربه ای که می زندآن قلبِ خسته جشنی است برای م...
- شماره ی هفده
- به من بگوتو که با بال هاتآسمان را ورق زدیدر مهتاب...
- ماهی، ماهیِ قرمزِ تُنگ شيشه ایچه نشسته ای در اين ...
- ما
- بهار من
- اين مرگ است برادرکه پشت در به انتظار نشستهو نمی شن...
- شعری از مارگوت بیکل
- نامه ای به تو
- سکوتِ تو
- نام دیگر تو
- شباهت
- زورق کاغذی توام رها کن مرا در دریای چشمانت ببین چط...
- بوسه
- به جان طلبیدی ام تا شیره ی جانم بستانی رفاقت از ا...
- در چشمان تو بهاری رقصانم - مست رقصی بی پروا - و ...
- بازی
-
▼
March
(20)