گفت و گو با فرشاد فداييان درباره ی نمايشگاه عکس سرد سرخ

گفت و گو با  فرشاد فداييان درباره ی عکس

آسايشگاه

و شهر من

آواز دخترکی غمگين

که دل به کلاغ ها داده

پابرهنه راه می رود

و سر به هوا

جملاتی می گويد که عاقبتی ندارد.

زير بمب های پرنده ای می خوابد

که تا ابد مرده پرواز می کند

و نمی داند زندگی فقط بالارفتن نيست.

اوج ها را دوست دارم

افق کج و شهری که سرطان

پستان هايش را از او گرفته

آن بارانی خسته

که لَک لَکِ باران با او خوابيده

و آن پرنده که هزار هزار بار نپريده.

يآدت باشد

قرص ها را به ترتيب رنگ بياوری

حوله و مسواک و جوراب و شانه

و شانه                                             

و شانه                                                               

که هميشه برای دستانم دير بودی.

پروانه

16 آبان 1389

در ستايش تو

و آسمان کوتاه تر از آن بود

که به استواری زمين بخندد

که نه پستانی دارد سبز از خودرويی سرگردان

نه اضطرابی که فرزندش دريا باشد

آسمان فقط دور بود

با تک ستاره ای که راز روز و شب را نمی دانست

و ما در پستوی بی آتش

روی ديوارهای لاسکو جاودانگی می کاشتيم

و نمی دانستيم

آن که شب ها ملافه ی آسمان را روی آبادی پهن می کند

دستان بی تاب زمين است

پروانه

3 آبان 1389