یک عصر

در ساعت چهار

از هم جدا شدیم

.فقط برای یک هفته

افسوس

!آن هفته ابدی شد

 

بخشی از شعر "يک هفته ی ابدی" نوشته ی کنستانتين کاوافی

ترجمه ی محسن عمادی

به کلامت

که آويزان بود از کليشه ی زندگی

گوش نمی داد

دختری که

چمدانش را با يأس پُر کرده بود

و داشت

مسير سبز رگ ها را می پيمود

تا دوراهی انقطاع را کشف کند

 

پروانه

7 تير 1389

آوازهای من

بلبل کوری ست

که انگشت ندارد

بريل" بخواند"

 

پروانه

4 تير 1389

رخت های خيس من

گواه بارانی تشنه بود

که ديوانه و بی طاقت

سر می کوبيد

به حوصله ی زمينی که

برای چيدن هر دانه اش

دام انداخته بود

و زير سايه ی درختی

خميازه می کشيد

 

پروانه

31 خرداد 1389

بهترين شعر من

همين سکوت نوپايی است

که می دود

ميان ماندن و رفتن

 

پروانه

28 خرداد 1389

باران بودی

که پوست ترک دارم را ديدی

و از دهان باز کوير

گريختی؟

 

23 خرداد 1389

سنگ ها

چه بزرگوارانه

به شيشه های ما می خورند و

شهيد می شوند

 

پروانه

22 خرداد 1389

حالا

بايد نک پنجه بروم

به ميهمانی شاهپرک ها

بی تابی امروز هم تمام شد

شعری آمد

روی کلماتم سُر خورد

و حالا

در دفترم خوابيده

 

پروانه

20 خرداد 1389

شهيدان

برخاستند

بی دست و بی کالبد

و خاکسترِ قلب های پاره پاره را

کفِ دست آوردند

باد می ريخت

خاطراتشان را

باران پاک می کرد

ردِ پای گورهای مفقودِ ديروز را

زمين

نفس می کشيد

و فواره ها

عروج می کردند

به آسمانی که

بن بست بود

و ما نتوانستيم بخوانيم

بليطِ مقصدِ برخاستگان

سرابِ کدام بزرگراهِ ابديت بوده

ما فقط خوانديم

پر، پر، پرواز کردند

و ندانستيم

با کدام طياره

 

پروانه

16 خرداد 1389

رودخانه

اشک کوهستان است

که زمستان را

بدرقه می کند

 

پروانه

14 خرداد 1389

دستان تو

ستون ها

تنِ من

پلی که راه می برد

ماهيان را به جويبار

 

پروانه

12 خرداد 1389

برکت از دستان توست

که تا مهربانی می کند

می بارم

بر دو کرتِ پرشيارِ شخم خورده

و گندم از کفِ دستانت

می رويد

 

پروانه

10 خرداد 1389