از تو جدا شدم

چون سيبی از درخت

درد کنده شدن با من است

.اندوه پاره پاره شدن

شمس لنگرودی

لب خوانی های قزل آلای من

آواز قناری را

.باطل می کنی

"داودی"

"که با نوای "نی داود
.جادو می کنی

اگر تناسخ فرصتی دهد

به پرندگان عالم

فخر می فروشم

که چندی

سينه ام

.ميزبان آواز تو بود

 

پروانه

6 ارديبهشت 1389

با احترام تقديم می شود به استاد آواز ايران محمدرضا شجريان

 

زن ام من

روييده از گرده ی نيلوفری
 بسته ی مرداب

حباب ام

با ريشه ای در آب و

نياکانی از دريا

سفرام

جاده ای بی ابتدا و انتها

که سر می خورد به افق

خواب ام

امکان هر ناممکن

اشاره ای به بی کران

ماهی ام

بال زنان در هوای تو

عصيان طبيعت ام

برخاسته از دنده ی ناممکنِ آدم

انگشت ششم پنجه ای

آمده ام آباد کنم

کشتزار شعری را که

سال هاست خوابيده

و رويای بهار می بيند

 

پروانه

3 ارديبهشت 1389

 

ماه کجاست

که سايه اش

از پشت ميله ها

راه راه شده؟

 

پروانه

2 ارديبهشت 1389

برای سولاريسِ آندری تارکوفسکی

زمينی از گردونه ی خويش خارجم

می گردم به دنبال ماهی

که در آسمان تو نمی بينم

و خورشيد را گم کرده ام

در کهکشانی بی نام

آسمان اين طور می گويد

سالی در سياهچاله ای

که خانه ی من است

و من هر روز در خلا

مرور می کنم خاطراتی را

که ديگر خاطره نيستند؛

حضورند در بی زمانی.

جلو تر بيا

می دانم در اين سرزمين

هر رويا

حکايت ديگری دارد

واقعيتی است عيان

در طبيعتِ سرزمينِ نا آشنای ما.

 

پروانه

31 فروردين 1389

برای سولاريسِ آندری تارکوفسکی

در خوابم شکوفه ای

در بيداری

درختی سخت ريشه دوانده

در جزيره ای دورافتاده.

آشنا باش

مثل خواب

نرم باش

مانند آب

بيا و برو

چون باد.

همين که هستی و

در خوابم شکوفه می شوی

چه بخواهم ديگر؟

 

پروانه

30 فروردين 1389

هر انگشتم ترانه ايست

پيچيده گرد مدادی

لغزنده روی سفيدی کاغذ

به اشارتی طرح می کند

هزار و يک شبی" را"

که در خاطره ام

تو را مرور کرده ام

 

پروانه

28 فروردين 1389

 

نريان من

اورانوس

از چه سُم می کوبی

بر دلشوره ی زمين

که سال هاست

پسِ هر دليلِ اضطراب

شقايقی می روياند

.به عمر بدرِ ماه

از چه شيهه می کشی

به سِحرِ باد

که از خاور دور

به اشارتی

فتح می کند باختر را

و می لرزاند

قلب دخترکانی که

از برگِ سيب

.دامن دارند

اورانوس

نريانِ باد رنگِ من

از سفرهای غريب

به فلات هايی بگو

که چشمی

بکارت اش را نربوده

و گام های تو

.فاتحِ قاطعِ رازهاش بودند

!اورانوس، شوريدگی، عصيانِ طبيعت

تا پايان راه

با چند بهار هم آغوش می شوی؟

کره اسبان تو

از نژادِ کدام زمستان اند؟

،تو فرزند آبی يا آتش

،مغرب زمينی يا مشرق

که ماديان های بسيار

در هوای تو

آبستنِ باد می شوند؟

سخن بگو اورانوس

من شيهه ات را

در هوا می خوانم

و می دانم که اين روزگار

التهابِ بخارِ تن تب دارَت را

.هلاک کرده

 

اورانوس

،اسبِ تب دار

اسبِ تب دار می جويد

...کلامی بگو

 

پروانه

22-25 فروردين 1389

 

خبر که نمی آيد از تو

ترانه به ترانه سفر می کنم

ماه به ماه

و سُر می خورم

روی عمر شهابی که

.آسمان تو را می نوردد

خبر که نمی آيد از تو

با گل ها و علف ها

شور می کنم

"و کاسه ی "چه کنم چه کنم

.به دستان آويزان بيد می دهم

خبر که نمی آيد از تو

با باغبان سَرِ قامت گل

می جنگم

و اشک می ريزم

به پای غنچه ی تاک

.تا مويزِ شور دهد

خبر نداری
خبر که نمی آيد از تو

...چه کارها که نمی کنم

پروانه

24 فروردين 1389

 

سهيل، ستاره ی دير ياب

محبوب من با تو رقابت دارد

که در گردونه ی سال

گاهی، به ندرت

در مهتابی خانه ام

رويت می شود؟

 

پروانه

21 فروردين 1389

!عزيزکم، باران

به کدام زبان حرف می زنی

که گل سرخ

با تو می خندد

هيچ پرنده ای

عطسه نمی کند

بال شاهپرک ها

چروک نمی شود

و درخت

همواره دستانش

به رويت گشوده ست

 

بگو باران

رازها را فاش کن

به کدام زبان شعر می گويی

که وقتی می باری

کلماتِ رقصان

يکی يکی، به نوبت

سُر می خورند سَرِ جاشان

و شعرم را تمام می کنند

 

بگو باران

کلامت شنيدنی ست

 

پروانه

20 فروردين 1389

شش و بش" می آورم"

نمی دانم

!با اين همه خوشبختی چه کنم

 

پروانه

19 فروردين 1389

گاليله" ام"

می دانم زمين گرد است

و ما روزی

روی کمربند استوايیِ زمين

به هم می رسيم

آن روز
"به عمر "نوح

دور نخواهد بود

که گوژپشت

با گيسوانی سوگوارِ جوانی

ياد کنيم از زمستانی که

جاده ی بين مان را

مدفون کرد

 

پروانه

18 فروردين 1389

همه سکوت کرده اند

کسی نمی داند

آن که آهسته آهسته
برگ های داستان تو را می جود

موريانه ای پير است

در انتظارِ انتحار

 

پروانه

17 فروردين 1389

برای استاد گرامی ام حسين سناپور به خاطر صبری که دارد و به ما هم می آموزد

باران، بارانِ نازنين

بيهوده چرا

پنجه می کشی بر پنجره

!کسی به انتظارت نيست رفيق

 

پروانه

17 فروردين 1389

برای فريد طاهریِ دربند

سرما هم هلاکت نمی کند برادر

می دانم

تو از جنس ابری

در زير صفر سلول ات

برف می شوی

بر قله های اين سرزمين می باری

آب می شوی

و در خروش ات به دريا می رسی

سرما هلاکت نمی کند

تو را می شناسم برادر

 

پروانه

15 فروردين 1389

دفتر شعر من

آن شب

که نور می باريد

از دفتر شعر من

ترانه ای انگار

زاييده بود

ترانه ای ديگر را

و پرندگان شعرهايم

جشنی داشتند

 

اين است

حکايت اوراق سپيد من

که هر شب

با سوری

شادمانم می کنند

 

پروانه

14 فروردين 1389

شعر من

شعر من خود روست

نه شخمی

نه آبی و هرسی

باد که می وزد

از سرزمين های دور

بذرش می آيد

در دفتر شعرام

سبز می شود

 

پروانه

12 فروردين 1389