زن ام من

روييده از گرده ی نيلوفری
 بسته ی مرداب

حباب ام

با ريشه ای در آب و

نياکانی از دريا

سفرام

جاده ای بی ابتدا و انتها

که سر می خورد به افق

خواب ام

امکان هر ناممکن

اشاره ای به بی کران

ماهی ام

بال زنان در هوای تو

عصيان طبيعت ام

برخاسته از دنده ی ناممکنِ آدم

انگشت ششم پنجه ای

آمده ام آباد کنم

کشتزار شعری را که

سال هاست خوابيده

و رويای بهار می بيند

 

پروانه

3 ارديبهشت 1389