شعر من خود روست
نه شخمی
نه آبی و هرسی
باد که می وزد
از سرزمين های دور
بذرش می آيد
در دفتر شعرام
سبز می شود
پروانه
12 فروردين 1389
skip to main |
skip to sidebar
نوشته های روزانه، شعر و داستان
About Me
Blog Archive
-
▼
2010
(107)
-
▼
April
(18)
- از تو جدا شدمچون سيبی از درختدرد کنده شدن با من اس...
- آواز قناری را .باطل می کنی "داودی" "که با نوای "نی...
- زن ام من روييده از گرده ی نيلوفری بسته ی مردابح...
- ماه کجاست که سايه اش از پشت ميله ها راه راه شده...
- برای سولاريسِ آندری تارکوفسکی
- در خوابم شکوفه ای در بيداری درختی سخت ريشه دوانده ...
- هر انگشتم ترانه ايستپيچيده گرد مدادی لغزنده روی ...
- نريان من اورانوس از چه سُم می کوبی بر دلشوره ی ...
- خبر که نمی آيد از تو ترانه به ترانه سفر می کنم ...
- سهيل، ستاره ی دير ياب محبوب من با تو رقابت دارد...
- !عزيزکم، بارانبه کدام زبان حرف می زنی که گل سرخ ...
- شش و بش" می آورم"نمی دانم !با اين همه خوشبختی چه ک...
- گاليله" ام"می دانم زمين گرد است و ما روزی روی کم...
- همه سکوت کرده اند کسی نمی داند آن که آهسته آهسته ...
- باران، بارانِ نازنين بيهوده چرا پنجه می کشی بر ...
- برای فريد طاهریِ دربند
- دفتر شعر من
- شعر من
-
▼
April
(18)