باران
از چه غريبی می کنی
بفرما، در باز است
بيا داخل و غرق مان کن
من و ميز و کاغذ و قلم
آماده ی شهادتيم
پروانه
11 ارديبهشت 1389
skip to main |
skip to sidebar
نوشته های روزانه، شعر و داستان
About Me
Blog Archive
-
▼
2010
(107)
-
▼
May
(23)
- آژير نشست روی موج هوازرد تا قرمز رنگين کمانی بو...
- زن بودن
- بگو ماهِ آرامريسمانت را به شاخه ی تردِ کدام ستا...
- ببين چه طور خاک فرزندان برباليده اش را .به کام ...
- دستان تو پيچکِ رقصان که ريشه در قلب تو دارند و...
- حرفی به من بزنآيا کسی که مهربانی يک جسم زنده را...
- پا را که روی پله های زمان می گذاریسُر می خوری ب...
- گلی خود رودر باغی هرس نشده رويایِ ساليانِ سال گل...
- من و پسرم
- پسر جان اين همه تير با تفنگ کاغذی شليک نکن جوهر...
- از تبار کدام ستاره ای که اين طور نور می پاشی بر ...
- من از سلاله ی درختانمتنفس هوای مانده ملولم می ک...
- مرا تبار خونی گل ها به زيستن متعهد کرده استتبار...
- بعضی سنگ ها چه عاقبتی می يابند خوشا به حال تو...
- می توانم سال ها به تو نگويم و همين طور تا ته خ...
- به افق بگوشوخی بس است خورشيد را از درزِ دامن ات ...
- به رنگ ها بگوفراموشم کنند به رودخانه ها و درياها...
- مرا راهنما باش با کلماتت به آفتاباين جا سرد است ...
- بی مشقت نيست،بودن.شدن ماه هم در اردوگاهِ کارِ اج...
- باد مگر تو را نوشيدهاين طور سرکش!بد مستی می کند ...
- رنگ ها را کنار هم می چينی من که بی رنگم جا می ما...
- از چه ساکت نشسته ايد داريد در خفا زندگی ام را می...
- باراناز چه غريبی می کنی بفرما، در باز است بيا دا...
-
▼
May
(23)